ആത്മകഥ

ജന്മം

മഞ്ഞുകാലത്തിന്റെ
മടിത്തട്ടിലേക്കായിരുന്നു
പിറവി.
അസ്സഹനീയമായ
തണുപ്പില്‍
അലറി കരഞ്ഞുകൊണ്ടു
ആദ്യമായി കണ്മിഴിച്ച്ച്ചു.
അരികില്‍ ആത്മസംത്രിപ്ത്തിയുടെ
തൂമഞ്ഞിന്‍ ചിരിയുമായമ്മ. 
അച്ച്ചനപ്പോഴും
അങ്ങു ദൂരത്തെങ്ങോ
അതിരു കാക്കുകയായിരുന്നു പോലും .

ബാല്യം

അസ്വസ്ത്തതകളുടെ
ആകെതുകയായ ബാല്യം.
അതിലേറെയും
ശ്വാസം കിട്ടാതെപിടയുന്ന
നുരപതഞ്ഞ് ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന
കണ്ണ് പിറകോട്ടു മറയുന്ന
ദ്രിശ്യങ്ങള്‍ .
കിട്ടിയതെടുത്ത്
വാരിച്ചുറ്റി അലമുറയിട്ട്
ആശുപത്രി തേടി ഓടുന്ന അമ്മ .

കൗമാരം

കൊതിയോടെ മാത്രം
എപ്പോഴും ഓര്‍ക്കുന്ന കാലം.
നേട്ടങ്ങളുടെ തേരില്‍
സൂര്യനെ പോലെ
വിളങ്ങി വാണ കാലം 
ആരാധനയുടെയും
അസൂയയുടെയും
കൂര്‍ത്ത കണ്ണുകള്‍
വിടാതെ പിന്തുടര്‍ന്ന കാലം .

അവന്‍

വാക്ചാതുരിയാല്‍
സൌഹൃദത്തിന്റെ
മായിക വലയംതീര്‍ത്ത്
അതിനുള്ളില്‍ എന്നെ കെട്ടിയിട്ട്
കടന്നു കളഞ്ഞ തോഴന്‍
തുറന്നു വച്ച
എന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ നിന്ന്
അമൃതേകിയപ്പോള്‍
അടച്ചു വച്ച
അവന്റെ ഹൃദയത്തില്‍
കടുംനീല
കാളകൂടമാണെന്നറിഞ്ഞില്ല. 
അവനിപ്പോ ജീവിത ദൂരം
വളയം കയ്യിലെടുത്തു
ഓടിത്തീര്‍ക്കുന്നു .
ഞാനോ ???
ഓര്‍മ്മയാം
വലയത്തിനുള്ളില്‍ പെട്ട്
സഞ്ചാരിയെപ്പോലെ
വട്ടം ചുറ്റുന്നു .
എപ്പോഴും അവസാനം
തുടക്കത്തില്‍ തന്നെ .

അവള്‍

ഒരുമിക്കാനാണെങ്കില്‍
മാത്രമീയടുപ്പമെന്ന്
വാക്കും തന്നു
ഒപ്പം കൂടിയവള്‍ .
ഒടുവില്‍
വാക്ക് മാത്രമേ
മാറ്റാന്‍ കഴിയൂ
എന്ന പഴമൊഴിയുടെ
കൂട്ട് പിടിച്ചു
കൂട്ടുപേക്ഷിച്ച്ചവള്‍
ശരിയാണ്
നിനക്ക് വാക്കേ മാറ്റി
പറയാന്‍ കഴിയൂ
ഇപ്പഴും
എന്റെ ഓര്‍മ്മകളെ
തെളിയിക്കാനല്ലാതെ
മായ്ച്ചു കളയാന്‍
നിനക്ക് കഴിയുന്നില്ലല്ലോ .
ഇതു ഞാനറിഞ്ഞ നേര്

യൗവ്വനം

അമ്മയുടെ മുഖത്തിപ്പോ 
പഴയ ചിരിവിരിയാറില്ല
പകരം
ഉയരുന്ന നെടുവീര്‍പ്പുകള്‍
പൊഴിയുന്ന നീര്‍മണിമുത്തുകള്‍
പുതു പുതു നേര്‍ച്ചകള്‍
അച്ച്ചനിപ്പോ അരികത്തുണ്ട്
ഊര് കാക്കുന്ന ജോലി വിട്ടു
അതാണിപ്പോ
ഊര് തെണ്ടിയുടെ
ഒരേയൊരു ആശ്രയം .

സ്വപ്നം

ഒഴുക്കുള്ള പുഴയില്‍
ഓര്‍മ്മകളെ
ഓളങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം വിട്ട്
ഒഴുക്കി വിട്ടവയ്ക്ക്
വായ്ക്കരവിയിട്ടു
ഒന്ന് കുളിച്ചു കയറണം
വലതുകാല്‍ വച്ചൊരു
പുതുതുടക്കം
വീണ്ടുമൊരു മഞ്ഞുകാലം......
വീണ്ടുമൊരു പുലരി................
വീണ്ടുമൊരു പിറവി .................